Wie met de moto naar het buitenland trekt is beter goed voorbereid op elke situatie. Dat leerden mijn vrouw Clo en ik the hard way toen we voor de eerste keer op een grote moto-trip vertrokken. Hieronder vind je de 7 lessen die ik leerde in Schotland in 2011. Ervaren motards zullen er vermoedelijk eens goed om moeten lachen, ondertussen ben ik gelukkig ook al wat wijzer.
Al sinds ik, een jaar daarvoor, met de moto begon te rijden droomden we er van om op onze BMW de Highlands te gaan verkennen. Eind juli vulden we de touring-koffers en een trekkersrugzak met regenkledij, stapschoenen, warmere kleren (ook al was het zomer, het blijft Schotland) en de Hasselblad 500c om vervolgens richting IJmuiden te vertrekken voor de ferry naar Newcastle.
Bij onze aankomst kregen we al meteen een, zelfs naar Belgische normen, stevige regenbui over ons. Met steeds minder zichtbaarheid door mijn vizier en en een motobroek (Destijds van de Lidl. I know, I know.) die er duidelijk niet tegen opgewassen was wende ik het komende anderhalf uur aan de Britse wegcode, wat met de moto gelukkig iets makkelijker is.
Eens voorbij Hadrian's Wall begon het een beetje op te klaren en stopten we in Eyemouth voor de lunch. Ik zal nooit de naam vergeten van de Pub waar we, voor we doorstapten naar het restaurant om de hoek, een kleine Whiskey dronken om terug warm te geraken: The Contented Soul, dat was ik zeker.
De Schotse Highlands
Les nummer 1: er is een reden waarom sommige motorkledij goedkoper is dan andere. Goede kledij is goud waard.
De Schotse wegen lijken gemaakt om met de moto te verkennen.
zoals de tweet hierboven laat vermoeden. Na een stop in Edingburgh en een kronkelende rit langs distilleries, Lochs, Glenns, Highlands en een lange lus rond Loch Ness arriveren we in Inverness. Het is het eerste en laatste Schotse hotel waar we, puur omdat we gepakt en gezakt zijn in onze regenkledij, niet meteen warm ontvangen worden.
Er valt in het stadje sowieso niet superveel te beleven dus we zetten de volgende dag vroeg in met als doel de Talisker distillery op het eiland Skye. Langs de route raadt de Zumo GPS 2 tankstations aan. Van één blijft enkel nog de fundering over, in het andere hebben de pompen duidelijk al bijna 10 jaar niet meer getankt.
Op iets meer dan 40 kilometer van Lochcarron begint het spannend te worden. Van solo ritten weet ik dat ik zeker 30 kilometer uit de reservetank kan halen (meer had ik op dat moment nog niet gedurfd). Op wat volgens mij dampen moeten geweest zijn arriveren we uiteindelijk heelhuids aan de Lochcarron Garage. De hemel klaart even op, we kopen een krant en wat eten in de shop en zetten ons aan de oevers van het Loch.
Les nummer 2: (zeker in Schotland) ga er nooit van uit dat er tankstations zijn langs de route. Tank steeds in het vertrekpunt.
Een klein half uur later maken we ons klaar om de tocht naar Skye verder te zetten. Ik deponeer alle afval in de vuilnisbak, ga nog eens naar het toilet en haal mijn moto-sleutel uit mijn broekzak. Beter gezegd: ik ga in mijn (te ondiepe) broekzak en kom tot de constatatie dat mijn sleutels eruit geraakt waren.
Je weet nooit wanneer de Google Street View wagen kan langskomen. De beelden zijn ondertussen helaas vervangen door een eerdere rit uit dezelfde periode.
Na een lichte paniekaanval beginnen Clo en ik het gras en de stenen langs de oever als gekken uit te kammen. Ik besluit om ook de vuilnisbak te controleren, vraag in de shop een extra zak en begin alles voorzichtig over te laden. Op dat moment komt de Google Street View wagen voorbij gereden. Kwestie van het moment vast te leggen voor het nageslacht. Het dumpsterdiven werpt helaas geen vruchten af.
Bonus tip: je weet nooit wanneer Google Street View langs kan rijden
Maar de zoektocht levert helaas niets op en de reservesleutel, die ligt thuis in Mechelen. Had ik al vermeld dat we de volgende dag rond 17 uur in Newcastle moesten staan voor de ferry? Ik contacteer Touring bijstand in België en zij proberen de dichtstbijzijnde dealer te mobiliseren, welke niet meteen dichtbij was.
Les nummer 3: steek je reservesleutel altijd veilig weg in je bagage.
Mijn grootvader mobiliseert zich om de sleutel af te halen en per express te versturen als backup-optie. Wij zetten ons terug aan het water, laten de situatie bezinken en geraken aan de babbel met een ouder koppel dat hun Pan Europeannaast ons parkeert. Ze helpen nog een keer mee met zoeken maar het levert niets op. Iets later zien we kloeke garagist Norm en zijn collega naar ons toestappen.
Garagist Norm en zijn collega wiens naam ik helaas vergeten ben.
“Are you the keyless ones?” (lees als: Ahr juu deh kiehles wons). “Aye!”, antwoorden we volmondig en de twee bieden aan om mee verder te zoeken. “Never hurts to look with a pair of fresh eyes”, zegt Norm terwijl hij op de stenen aan de oever stapt. Enkele minuten later ziet hij iets glinsteren, verlegt als een real life Obelix een zware steen, gaat met zijn arm tot aan de elleboog tussen de stenen en haalt vervolgens mijn minuscule sleutel boven.
Les nummer 4: hang altijd een opvallende sleutelhanger aan je moto-sleutel of bevestig hem aan een lanyard zodra je afstapt. Kijk in het kiezen van je kledij uit naar zakken die diep genoeg zijn.
We weten even niet wat ons overkomt en bedanken hen tot duizendmaal toe. De bescheiden mannen wimpelen, wat voor ons op dat moment een heldendaad is, als de normaalste zaak ter wereld en wensen ons nog een goede reis. De rest van de dag zit alles mee. Op Skye hebben we stralend weer met een blauwe hemel. Een unicum, zo blijkt, en na een overzet naar Mallaig beleef ik wat nog steeds één van mijn favoriete ritten is langs een stralende Schotse Westkust tot in Oban.
Van Mallaig naar Oban. Nog steeds één van mijn favoriete ritten ooit, ondanks de tijdsdruk om op tijd in Crianlarich te geraken voor onze laatste stop.
Na een goede nachtrust in Crianlarich arriveren we de volgende dag op tijd in Newcastle om nog een paar laatste lessen te leren. Terwijl we wachten aan de Ferry bekijk ik een tiental minuten lang de geregistreerde rit op de GPS (waarvan ik dacht dat die op dat moment op de eigen batterij aan het werken was).
Les nummer 5: doe je moto voor een lange trip binnen voor een kleine checkup en zet bij lang stilstaan tijdig je contact af.
Mijn moto-batterij was, bleek achteraf, toen eigenlijk ook stilaan aan vervanging toe. Wanneer we het teken krijgen om op de ferry te rijden hoor ik de mij nu bekende relais-klik van een zo goed als lege batterij. Een andere Belgische motard met zijn website in glimmende chromen letters op de tank van zijn volledige uitgedoste GS Adventure komt naast me staan en uit de woorden “Op tijd uw lamp afzetten eh, makker.” Hij lacht een paar keer en trekt weer op om de ferry op te rijden.
Les nummer 6: er zijn ook motards die niet behulpzaam zijn. Ik nam me vanaf dan voor om, indien mogelijk, voor elke motard met problemen te stoppen en minstens te vragen of ik kan helpen.
Na een paar (uiteraard) onsuccesvolle pogingen om, met een steeds groter publiek op het dek, al lopende alsnog in gang te geraken haalt een vrolijke Nederlander startkabels uit de koffer van zijn meer dan 100 jaar oude Austin. Een vriendelijke Fransman laat me even inpikken op zijn Scenic, ik laat het beestje zolang mogelijk draaien op de kaai en rij als allerlaatste de Ferry op.
Les nummer 7: tenzij je de Six Million Dollar Man bent stap je een moderne BMW niet meteen in gang.
Het zijn een paar bewogen dagen geweest, maar ondanks de harde lessen is onze eerste rit naar het buitenland één die we, in de goede zin, niet meteen zullen vergeten en tijdens het uitschrijven van dit verslag heb ik mezelf meermaals betrapt op het opzoeken van alternatieve routes, hotels en ferries. Iets zegt me dat we in de nabije toekomst Hadrian's Wall opnieuw zullen oversteken. Ouder, hopelijk wat wijzer en, uiteraard, in degelijke, veilige en vooral waterdichte kledij van bij EKO-Motorwear.
Heb je ook interessante tips die je als prille motard ondervond? Laat het ons zeker weten in de comments.
Gil Plaquet (29) bracht als kind vele zomerzondagen door achterop de Intruder '92 van zijn vader. In 2010 nam hij grootvaders BMW R1100R '97 over en zette sindsdien als stevig wat kilometers op de teller. Als freelance fotograaf en IT support is zijn motorrad zijn dagelijks werkpaard.
Reacties
Antwoord